ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΖΕΙ ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ

Νοέ 21, 2017 Θέατρο 0

Η Αναστασία Ρεβή συνομιλεί με το Γιάννη Φραγκούλη

Η Αναστασία Ρεβή ξεκίνησε από την Ελλάδα, έφτασε στο Λονδίνο, δε σταμάτησε να δημιουργεί στο θεατρικό χώρο, να ασχολείται με τον ελληνικό και αγγλικό χώρο του θεάτρου, να αγωνίζεται και να συναγωνίζεται, για να δημιουργήσει το δικό της θεατρικό δρόμο. Μας μίλησε για το ξεκίνημα, για την πορεία, για τη σταδιοδρομία της τώρα, αλλά και για τα όνειρά της, τις επιθυμίες της. Απολαύστε αυτή την κουβέντα.

Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Οταν με πήγε η μητέρα μου για πρώτη φορά στο θέατρο να δούμε παράσταση με τους Νόνικα Γαληνέα,  Αλέκο Αλεξανδράκη, Μίμη Φωτόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο. Εγώ ένα παιδάκι και το θέατρο, ένας κόσμος άλλος που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί… Βούλιαξα στις κόκκινες βελούδινες καρέκλες και τα πόδια μου στολισμένα με άσπρα  δαντελωτά καλτσάκια και με καινούργια λουστρινένια παπούτσια δεν έφταναν να ακουμπήσουν το πάτωμα. Ένιωθα μια πρωτόγνωρη χαρά. Την ίδια χρονιά έπαιξα στο θεατρικό του δημοτικού σχολείου. Ε αυτό ήταν… Τα χειροκροτήματα γονέων, δασκάλων και συμμαθητών, μαζί με το τραπέζι που μας έκανε το ίδιο βράδυ ο παππούς για να γιορτάσουμε τη χαρά μου, με απογείωσαν, ήξερα ότι αυτός ήταν ο δρόμος μου.

Τα πρώτα βήματά σας στο θεατρικό χώρο, ποια ήταν;

Η επιτυχία μου στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη λόγω σπουδών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας και αποφάσισα ότι θα πραγματοποιήσω το όνειρο. Εδωσα εξετάσεις και πέρασα. Προετοιμάστηκα μόνη μου, δεν ήξερα κανέναν, δεν είχα ιδέα πως θα ήταν η Δραματική Σχολή και μάλιστα του ΚΘΒΕ, έτσι αναπάντεχα, είδα το όνομα μου στη λίστα των 12 επιτυχόντων. Ημουν ευτυχισμένη και ταυτόχρονα σιωπηλή γιατί αυτό το μυστικό δεν το είχα πεί σε κανένα. Με το τέλος της σχολής ήρθε και το πρώτο επίσημο επαγγελματικό βήμα. Με πήρε σε παράσταση του ο Ανδρέας Βουτσινάς ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης που τότε έφερνε μαζί του έναν τόσο ιδιαίτερο αέρα από το Παρίσι και την Αμερική. Η συνεργασία μου μαζί του με σηματοδότησε.

Ο θεατρικός χώρος εκτός Ελλάδας, με δρώντα πρόσωπα Έλληνες, παρουσιάζει για εσάς ιδιαίτερο ενδιιαφέρον;

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχα πάντα για οτιδήποτε έχει ομορφιά και ποιότητα, χωρίς απαραίτητα να το προσδιορίζει μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Αν θέλουμε όμως να εστιάσουμε στο θεατρικό χώρο εκτός Ελλάδας, ναι, συνάντησα πολύ ωραίους Ελληνες δημιουργούς που ζούν στο εξωτερικό και φέρουν τη δική τους σφραγίδα στην τέχνη τους.

Πως ξεκίνησε η δραστηριότητά σας στο θεατρικό χώρο στο Λονδίνο;

Όπως ξεκινούν όλα τα ξεχωριστά παράγματα. Από μία τρέλλα, ένα παιχνίδι θα έλεγα. Ενώ συνέχιζα τις θεατρικές μου σπουδές εδώ στο Λονδίνο και ενώ μόλις είχα αρχίσει να μπαίνω στο χώρο -κάτι καθόλου εύκολο στην τεράστια θεατρική αγορά αυτής της μητρόπολης- συνάντησα άλλους τρεις Ελληνες καλλιτέχνες-εκείνη την εποχή είμασταν ίσως οι μόνοι Ελληνες καλλιτέχνες θεάτρου- και αποφασίσαμε να κάνουμε σύγχρονο ελληνικό έργο μεταφρασμένο και παιγμένο στα αγγλικά.Ηταν ο Γιώργος Γλάστρας, ο Νίκος Γκόβας και ο σκηνογράφος Σπύρος Κοσκινάς.Το έργο που κάναμε ήταν «Η παρέλαση», της Λούλας Αναγνωστάκη. Πρωτοποριακή ιδέα που δεν είχε γίνει ποτέ. Λέω με περηφάνια λοιπόν πως είμασταν οι πρώτοι που προωθήσαμε Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο στα αγγλικά στο Λονδίνο το 1997. Ετσι προέκυψε και η σύνθεση του Theatre Lab Company που, εδώ και πολλά χρόνια, είναι επίσημη θεατρική ομάδα της βρεττανικής σκηνής με ιδιαίτερες διακρίσεις. Νιώθω ιδιαίτερη τιμή και χαρά να έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση.

Ποιο είναι το ρεπερτόριο σας;

Κυρίως κλασικά κείμενα. Αγαπώ ιδιαίτερα τα μεγάλα έργα και αυτός είναι ο λόγος που διαλέγω κείμενα μεγάλης εμβέλειας. Για πέντε χρόνια από το 2009-2014 έκανα έρευνα πάνω στην αρχαία ελληνική γραμματεία και σκηνοθέτησα την «Αντιγόνη», του Σοφοκλή , την τριλογία «Ορέστεια», του Αισχύλου, τη «Μήδεια», του Ευρυπίδη και τη «Λυσιστράτη», του Αριστοφάνη, πάντα στα αγγλικά και με διεθνές κάστ, στο Riverside Studios, το σπουδαίο αυτό θέατρο στο Λονδίνο. Οι παραστάσεις έγιναν με χρηματοδότηση του Arts Council of England, δυστυχώς στην Ελλάδα ούτε ενδιαφέρθηκαν ούτε στήριξαν ποτέ οι υποτιθέμενοι άνθρωποι, υπάλληλοι του πολιτισμού-τουρισμού. Θυμάμαι ότι και στο κοινό είχαμε ελάχιστους Έλληνες, σε σχέση με την πληθώρα των Βρεττανών θεατών. Έχω κάνει επίσης ένα μεγάλο αριθμό σύγχρονων Ελληνικών θεατρικών κειμένων εδώ στο Λονδίνο και τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι σταθερά με τη θεατρική ομάδα Praxis, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ανεβάζοντας σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Η πραγματική μου έμπνευση όμως είναι κάτι που ήδη ανέφερα, τα μεγάλα κλασικά έργα όπως ο «Μακμπέθ», του Σαίξπηρ που σκηνοθέτησα στο ΚΘΒΕ, η «Σαλώμη», του Οσκαρ Ουάιλντ που σκηνοθέτησα στην Αβινιόν, το «Γλυκό πουλί της νιότης», του Τέννεσυ Ουίλλιαμς, που σκηνοθέτησα στην Αθήνα, «Η πτώση του οίκου των Άσερ», του Εντγκαρ Αλλαν Πόε, που σκηνοθέτησα στο Λονδίνο, το «Πανδοχείο Η Τζαμάικα», της Δάφνης Ντυμώριε, που σκηνοθετώ αυτή την εποχή επίσης στο Λονδίνο.

Σας ενδιαφέρει να αναδείξετε εκτός Ελλάδας Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς ή να αναμετρηθείτε στη θεατρική αρένα με τους συναδέλφους σας στην Αγγλία;

Ναι και βέβαια με ενδιαφέρει να αναδείξω Ελληνες συγγραφείς εκτός Ελλάδας και το έχω κάνει πάρα πολλές φορές όπως ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση. Η αναμέτρηση στη θεατρική αρένα με συναδέλφους εδώ στην Αγγλία είναι αναπόφευκτη και ευχάριστη θα έλεγα. Το μέγεθος, η ταχύτητα, η ποικιλία,  η τεράστια αγορά μιας πόλης όπως το Λονδίνο, αλλά κυρίως η καλλιτεχνική αντίληψη και κατάθεση είναι σημαντικοί παράγοντες που προκαλούν, οριοθετούν και ταυτόχρονα απελευθερώνουν όχι μόνο τη δημιουργία αλλά και την καλλιτεχνική αξία. Οι καλλιτεχνικές αναμετρήσεις είναι υπέροχες όταν οι συμμετέχοντες σε αυτές είναι συναρπαστικοί και ριψοκίνδυνοι καλλιτέχνες και όχι συνηθισμένοι και βαρετοί.

Μιλήστε μας για τις συνεργασίες σας,  για τη δουλειά σας με σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Αγγλία;

Οι συνεργασίες μου εδώ στο Λονδίνο είναι πραγματικά εξαιρετικές μια και οι συνεργάτες μου είναι όλοι επαγγελματίες με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Έμφυτη ευγένεια, τήρηση κανόνων, χιούμορ, ταλέντο, τεχνική, σκληρή δουλειά, προετοιμασία, πάθος για δημιουργία. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, ηθοποιοί, σχεδιαστές, συνθέτες, φωτιστές, παραγωγοί, τεχνικοί, ο καθένας στον τομέα του, έχουν τη γνώση, την έμπνευση και τη μεθοδολογία να κάνουν το όραμα παράσταση και αυτό είναι υπέροχο.

Τι σας λείπει από την Ελλάδα, όσον αφορά το θέατρο;

Η Ελληνική γλώσσα.

Θα θέλατε να οργανώσετε κάποιες παραστάσεις με την ομάδα σας στον ελληνικό χώρο;

Και βέβαια. Το έχω κάνει στο παρελθόν με παραστάσεις όπως η «Σαλώμη», το «Velvet scratch» και το «With power from Shoreditch» («Με δύναμη απ’την Κηφισιά»). Ηταν υπέροχη εμπειρία και με χαρά θα το ξαναέκανα και εγώ και οι συνεργάτες μου οι οποίοι ερωτεύτηκαν την Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη.

Θα θέλατε να δείξετε τη δουλειά σας ή να αναμετρηθείτε με τους Έλληνες συναδέλφους σας;

Οι λίγες φορές που σκηνοθέτησα παραστάσεις στην Ελλάδα , όπως το «Μακμπέθ», το 2016 στο ΚΘΒΕ, το «Γλυκό πουλί της νιότης», στο θέατρο Αλμα, το 2015, στην Αθήνα,  η «Μέλισσα» και το «Cuba libre», στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, το 2013 και  2012 στην Αθήνα, και τέλος το «Επιστροφή στον Παράδεισο», το 2009 στο ΚΘΒΕ, ήταν ευτυχισμένες εποχές οπότε, ναι μου αρέσει να δουλεύω κατά καιρούς στην Ελλάδα. Οι αναμετρήσεις όπως είπα και πρίν μ’αρέσουν όταν οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν έχουν ενδιαφέρον.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Συνήθως δεν τα ανακοινώνω γιατί πιστεύω στο παρόν. Το μέλλον μου φαίνεται πολύ μακρινό.

Τι προσδοκάτε από τη θεατρική τέχνη, έτσι όπως έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;

Να συνεχίσει να απελευθερώνει τον κόσμο των ονείρων μας.

Είσαστε αισιόδοξη σχετικά με την ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα και αλλού;

Ναι. Πέρα από το γεγονός ότι είμαι φύση αισιόδοξη, νομίζω πως το θέατρο ζεί μία έκρηξη στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν η λάβα του θεατρικού αυτού ηφαιστείου είναι ασυγκράτητη πάλι κάτι ωραίο θα συμβεί, δείτε το αριστούργημα της Πομπηίας.

Αν θα έπρεπε να κρατήσετε δύο ή τρία πράγματα από το θέατρο, από τον ελληνικό χώρο, για όλη τη ζωή σας ποια θα ήταν αυτά;

Τα χρόνια, τους φίλους και τα γέλια στη  Δραματική σχολή  καθώς και την μοναδική εμπειρία της δημιουργίας του Μακμπέθ, τελικά και τα δυό που θα κρατούσα στη ζωή μου από την θέατρο στην  Ελλάδα έχουν σφραγίδα ΚΘΒΕ.

Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε τις επιτυχίες σας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Επιστροφή στο εισαγωγικό σημείωμα

• Συνεντεύξεις