STRAP

Δεκ 09, 2013 Θέατρο 0

ΤΟ STRAP ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ

Όταν κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή, λέει η λαϊκή ρήση. Όταν κλείνει ένα θέατρο ή ένας χώρος πολιτισμού, τότε νεκρώνει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια το κλείσιμο του θεάτρου Ράγες μόνο δυσάρεστα συναισθήματα μπορεί να μας δημιουργήσει.

Η παράσταση «Strap» κατέβηκε προσωρινά και ακολούθησε μια αναζήτηση για νέο χώρο στην Αθήνα. Ο χώρος βρέθηκε και έτσι θα γίνει μια νέα πρεμιέρα στο θέατρο Άλεκτον, στο Μεταξουργείο. Οι ενέργειες για να βρεθεί χώρος στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται σε καλό δρόμο, έτσι πολύ σύντομα θα ξεκινήσει η περιοδεία του έργου για να γίνει γνωστό το κείμενό του στο ελληνικό κοινό.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζεται θεατρικό έργο με αυτή τη θεματική. Έχουμε να κάνουμε με τη σχέση ενός ζευγαριού όπου η επικοινωνία μεταξύ τους έχει κοπεί. Σκοπός τους είναι να βρουν πάλι ένα συνδετικό κρίκο και να ξεκινήσουν να βιώνουν αρμονικά. Αυτός ο κρίκος βρίσκεται ακριβώς στο δίπολο κυριαρχίας-υποταγής. Δύο ρόλοι που συνεχώς εναλλάσσονται. Το άτομο που κυριαρχεί είναι η γυναίκα, αυτό που υποτάσσεται είναι ο άντρας. Όμως ο άντρας κυριαρχεί μερικές φορές όταν η γυναίκα έχει την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστεί για να μπορέσει να παίξει καλύτερα το ρόλο της, ως κυρίαρχη, στη συνέχεια.

Το κείμενο της σχέσης τους έχει να κάνει με το θέατρο: παίζουν ένα ρόλο και ουσιαστικά μεταφράζουν τη ζωή τους σε ένα σχεδόν θεατρικό λόγο. Αυτό τους βοηθά να προσδιορισθούν και να βρουν αυτά τα στοιχεία στον ψυχικό τους κόσμο που θα τους φέρουν σε μια ισορροπία. Η κάθαρση έρχεται μόνη της, τα δύο άτομα καθαρίζουν την ψυχή τους και είναι έτοιμοι να ζήσουν αρμονικά. Ας θυμηθούμε τα θεατρικά έργα που ανέβαζε ο Μαρκίσιος ντε Σαντ στην έπαυλή του και, αργότερα, στο άσυλο, όπου τον είχαν κλείσει, αφού τον κατηγόρησαν ως τρελό, τότε αυτά τα έργα λειτουργούσαν ως κάθαρση για τους έγκλειστους σε αυτό. Εκεί το θέατρο λειτουργούσε θεραπευτικά, όπως στην αρχαία Ελλάδα και στον αρχέγονο κόσμο τα δρώμενα.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια αρχέγονη διαδικασία, με μια παράσταση που λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει κάποια στοιχεία του εαυτού του και να ταυτιστεί, σύμφωνα με τη θεωρία του Μπρεχτ. Από αυτή την ταύτιση φτάνουμε στη θεώρηση ή αναθεώρηση στοιχείων, και αφηγηματικών, του ψυχικού κόσμου του. Αυτή η επικοινωνία θα μείνει στο σκοτάδι του κοινωνικού χώρου, αφού ο ίδιος ο θεατής μόνο θα τη γνωρίζει. Δημιουργείται έτσι ένα σύμπαν από διάφορες επικοινωνιακές γραμμές, μεταξύ των θεατών και του έργου, διαφορετικές λίγο-πολύ μεταξύ τους, που θα δομήσουν το χώρο της παραστατικής τέχνης. Αυτός ο χώρος θα είναι το σημαίνον της κοινωνίας που ζούμε. Στην εσωτερική μας αναζήτηση θα βρούμε το σημαινόμενό του. Αυτή ακριβώς και με αυτό τον τρόπο ολοκληρωμένη είναι η διαδικασία της ψυχοθεραπείας που το θέατρο, αιώνες τώρα, κάνει. Μόνο που ο όρος «θεραπεία» εδώ έχει την έννοια της υπηρεσίας και της λειτουργίας, όχι της ίασης, διότι δεν μπορούμε -σε καμιά περίπτωση- να μιλάμε για ψυχικές ασθένειες.

Το «Strap» τολμά να κάνει στην Ελλάδα αυτό που δεν έχει τολμήσει κανένας: Να σπάσει τα ταμπού, να δείξει αυτό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, να δείξει τις νευρώσεις και να ορίσει σε ποιο σημεία είναι αυτές «αρρωστημένες», αν μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια κουβέντα, να μας μιλήσει τελικά για τις σχέσεις εξουσίας και να φωτίσει ένα δρόμο αντίδρασης. Το έργο λειτουργεί σαν κάθαρση και έτσι πρέπει να το δούμε. Ο θεατής θα βγει κερδισμένος, με περισσότερα εφόδια, για να είναι πιο δυνατός στη μάχη στην κοινωνία.

STRAP

Σκηνοθεσία: Κώστας Κιμούλης
Κείμενο: Δώρα Μαδαρού, Αγγελική Σπηλιωτοπούλου
Ηθοποιοί: Μαρίτα Ρίτζι, Κώστας Κούκιος, Φώτης Κυριαζόπουλος, Στάθης Βούτος, Γαλήνη Τσεβά και ο Φώτης Αρμένης
Χορογραφίες: Πάνος Μεταξόπουλος
Μουσική επιμέλεια & video: DEJA VU PICTURES
Σκηνικά: Ηλίας Μπουμπαλίκης
Φωτισμοί: Χρήστος Μιχαηλίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Σταυλάς
Σχεδιασμός διαφημιστικού υλικού: Souldigit, Σωκράτης Χαραλαμπίδης
Διάρκεια: 75΄ χωρίς διάλειμμα.