filmandtheater ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΤΕΧΕΡΑΝΗΣ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΤΕΧΕΡΑΝΗΣ

Δεκ 29, 2017 Κινηματογράφος 0

TEHRAN TABOO

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 28/12/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

ΣΥΝΟΨΗ

Αμβλύ, θυμωμένη και ανοιχτόμυαλη η ταινία «Τα μυστικά της Τεχεράνης» («Tehran taboo») προσφέρει ένα δηκτικό πορτρέτο της μεγαλύτερης πόλης του Ιράν. Μέσα από διάφορες ιστορίες, σε μία ταινία ανιμέισιον η Τεχεράνη ζωντανεύει και μας δείχνει τα πάθη της, τους κατοίκους της που ταλαιπωρούνται από το καθεστώς και τον ολοκληρωτισμό που επιβάλλει το θεοκρατικό κράτος.

[vsw id=”s2JtcElojys” source=”youtube” width=”680″ height=”480″ autoplay=”no”]

Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη σκηνή όταν μία γυναίκα προσπαθεί να διαχειριστεί μία υπόθεση όπου η κόρη της εμπλέκεται, σηκώνει ψηλά τα χέρια της ζητώντας βοήθεια. Η αντιμετώπιση των αντρών και των αγοριών είναι διαφορετική. Αυτή η γκροτέσκο παραβολή όμως είναι ένα μέρος της καθημερινής και συνηθισμένης εικόνας σε αυτή την πόλη του Ιράν.

Η μουσική αποτελείται από τα νέα clips, τις διαφημίσεις, τους θορύβους της νυχτερινής ζωής, μιας μεγαλούπολης όπου ζουν σχεδόν 10 εκατομμύρια άνθρωποι. Η πυκνότητα των συναισθημάτων που έχουμε μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο, σε αυτόν με τον οποίον δεν έχουμε εξοικειωθεί, είναι τρομαχτική, ο Ali Soozandeh μόλις έχει μπει σε αυτό το σύμπαν και μας ξεναγεί.

Η Πάρι βρίσκει κόλπα για να προσελκύει οδηγούς αυτοκινήτων γιατί ο άντρας της είναι στη φυλακή και δεν μπορεί να υπογράψει το χαρτί του διαζυγίου ή κάποια άλλα χαρτιά για να τη διευκολύνει να δουλέψει για να τραφεί αυτή και ο γιος της. Το δικαστήριο δεν μπορεί να κάνει κάτι για την κατάστασή της, πιο εύκολο είναι να βρεθεί μία λύση στο περιθώριο αυτού του γάμου, δεσμεύοντας αυτή τη γυναίκα σε μία αδιέξοδη σχέση.

Η Σάρα είναι κακοποιημένη από τον άντρα της, μένει μόνη της με τον πεθερό της που είναι διαβητικός, κρύβει καραμέλες, βλέπει ταινίες πορνό, πολιτικά θέματα ή την προσευχή στην τηλεόραση, σα να ήταν μόνος στο σπίτι. Ο άντρας της δουλεύει σε μία τράπεζα και εξετάζει την αίτηση για δάνειο, ενός μεγάλου ποσού, ενός μουσικού που τον απειλεί μία γυναίκα, με την οποία είχε μία εφήμερη σχέση, μιας νύχτας, σε ένα κλαμπ. Αυτή η γυναίκα πρόκειται να παντρευτεί σύντομα, αλλά έχασε την παρθενιά της, άρα θα έχει πρόβλημα με το φίλο της, θέλει, κατά συνέπεια, να ξαναποκτήσει τον παρθενικό ιστό, με χειρουργικό τρόπο, κάτι που μπορεί να κάνει, παράνομα, ο αδελφός αυτού του μουσικού.

Το σημαντικό σημείο όλων αυτών των ιστοριών είναι η υποκρισία που φαίνεται, το ανήθικο μιας αυστηρής κοινωνικής δομής, ενός ελέγχου που επιβάλλεται με το άδικο και τη γραφειοκρατία στην πολιτική ζωή των Ιρανών. Οι άνθρωποι προσπαθούν να μεγαλώσουν, έχουν τα βίτσια τους και είναι φτωχοί, ακολουθώντας συχνά υπερβολικά συναισθηματικές επιλογές. Πολλές από αυτές πραγματοποιούνται είτε λόγω ευκολίας είτε λόγω της ευχαρίστησης, επειδή ο άνθρωπος θέλει, με κάποιο τρόπο, να χαρεί τη ζωή του. Κάτι που το έχουμε δει και σε άλλες ιρανικές ταινίες, εδώ όμως απεικονίζεται σε μία ταινία ανιμέισιον. Αυτή η παραγωγή έχει την ιδιαιτερότητα να δείχνει αυτές τις αφηγήσεις με πιο εικαστικό τρόπο, βγάζοντας την πραγματικότητα στο χώρο του φανταστικού.

Η ταινία παρήχθη στη Γερμανία, έτσι δεν είχε υποστεί τη λογοκρισία που πολλοί από τους χαρακτήρες της είχαν βιώσει. Οι ηθοποιοί έχουν τραβηχτεί σε πράσινη οθόνη, κατόπιν μεταφέρθηκε η εικόνα τους στην καθημερινή ζωή της Τεχεράνης, στους δρόμους, στους χώρους όπου ζουν οι Ιρανοί, σχηματίζοντας την εικόνα τους με ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. Στην πραγματικότητα, όμως, κανένας από αυτούς δε θα μπορούσε να φύγει από τη χώρα του, η τελική εικόνα είναι προϊόν ενός σχεδιασμού από ένα πρόγραμμα που δημιουργεί μία σειρά εικόνων, ένα ανιμέισιον.

Στην πλοκή της ταινίας έχουμε τα θύματα, τους ανταγωνιστές και τους εμπαθείς. Οι δράσεις τους μπερδεύονται, σαν τις γραμμές που συγκλίνουν και αποκλίνουν συνεχώς, κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα την πλοκή, άρα είναι πιο εύκολο για εμάς να ακολουθήσουμε τις ιστορίες τους, χωρίς να βαρεθούμε, αφού υπάρχει η εναλλαγή και το ενδιαφέρον της πλοκής. Ο θεατής καταλαβαίνει τη βία του συστήματος, το παράλογο χαρακτήρα του, με μεταφορικό τρόπο που η κινηματογραφική «ζωγραφική» έχει αναλάβει να ολοκληρώσει με μία σύγχρονη μέθοδο. Μία παραγωγή που ξεφεύγει από τις συνήθεις ιρανικές παραγωγές που έχουμε δει κατά καιρούς.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Δεν αποφεύγει τη γραφική κοινωνιολογική ματιά και τη μελοδραματική σεναριακή απλοποίηση, όμως η αντίθεση της απαισιόδοξης, πικρής οπτικής του και της «αποδραματοποίησης» που δημιουργεί το κινούμενο σκίτσο είναι λειτουργική και προσθέτει στην πρωτοτυπία αυτού του άνισου μεν, ενδιαφέροντος δε κινηματογραφικού πειράματος… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Όσο τίμιες και αν μοιάζουν οι προθέσεις του «Tehran Taboo», αυτή η εξ αποστάσεως ματιά που δεν εμβαθύνει στις αιτίες της κυριαρχίας των παλιών παραδόσεων αφαιρεί πόντους από το φιλμ που φωνάζει για αλλαγές, χωρίς ουσιαστικά να προτείνει κάτι… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τάσος Χατζηευφραιμίδης (flix.gr)

Κι είναι η ανάγκη του σκηνοθέτη να καταδείξει αυτή την καταπίεση σε όλο της το φάσμα και τις διαστάσεις που οδηγεί ενίοτε την ταινία στη δημαγωγική ευκολία της αμετροεπούς κοινωνικής καταγγελίας, το Tehran Taboo παραμένει, ωστόσο, ένα εντυπωσιακό τεχνικό και καλλιτεχνικό επίτευγμα, ένα από τα πιο πρωτότυπα animation των τελευταίων χρόνων κι ένας μακρινός αλλά και τόσο κοντινός απόγονος του Persepolis, οι μέρες του οποίου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Κωστής Θεοδοσόπουλος (cinemagazine.gr)

Όλα τα δεδομένα του σεναρίου καθώς και όλα τα γεγονότα που δοκιμάζουν τους ήρωες της ταινίας μοιάζουν εκβιαστικά τοποθετημένα, ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για το εκάστοτε πολιτικοκοινωνικό σχόλιο του σκηνοθέτη. Είναι γεγονός πως κάτω από το αυστηρό, θρησκευτικό προσωπείο του καθεστώτος, τα ναρκωτικά, η σεξιστική βία, οι διακρίσεις και η διαφθορά αποτελούν αδιαμφισβήτητο κομμάτι της καθημερινότητας στο Ιράν. Δυστυχώς, όμως, ο Σουζαντέχ στην προσπάθειά του να υπογραμμίσει τις παθογένειες μιας ολόκληρης χώρας, καταφεύγει σε κλισέ και διδακτικά ευρήματα, τα οποία εν τέλει αφαιρούν από την ταινία του αρκετή από την ισχύ της… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Ο πιο θετικός ήρωας είναι τελικά η πόρνη και ο πιο τραγικός η γειτόνισσα, η Σάρα. Η ταινία εντυπωσιάζει ποικιλοτρόπως και διαθέτει και χιούμορ. Ψάχνοντας για εναλλακτική, πριν προχωρήσουν στην ακριβή λύση της παρθενορραφής, ο Μπαμπάκ και η Ντόνια πηγαίνουν σε αμφιβόλου ποιότητας «παντοπωλείο», όπου πωλούνται… παρθενικοί υμένες made in China!!! Ναι σας λέω, απίθανο! Ο θεατής μένει καρφωμένος να παρακολουθεί (και η μουσική είναι εξαιρετική) καθώς πέρα όλων των άλλων, υπάρχουν και συνεχόμενες ανατροπές για να τον κρατάνε στην τσίτα. Και μια διαρκής αναζήτηση της απελευθέρωσης από τα δεσμά. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει βουτιά από ψηλά σε μαρμαρένια θάλασσα… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Έλενα Χριστοπούλου (Πρώτο Θέμα)

Έχει και την αβάντα ότι ζει κι εργάζεται στη Γερμανία, οπότε προσεγγίζει με άλλον αέρα τη συνθήκη. Αλλά στην πορεία το ίδιο το μέσο τραβάει την προσοχή από την ίδια την ιστορία, η οποία αν και τολμηρή, χωλαίνει δραματικά προς το τέλος. Σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον για την αποτύπωση της γυναικείας εμπειρίας στο Ιράν.ΣυμμετοχήστηνΕβδομάδα Κριτικής των Καννών… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Πορνεία, αναχρονιστικοί νόμοι και προφήτες, κακοποίηση, θρησκοληψία και καταπίεση, ναρκωτικά, πλήξη, και η αιωνίως άθλια θέση της γυναίκας στην κοινωνία είναι μόνο μερικά από τα θέματα που θίγει ο Σουζαντέ. Ομολογουμένως, είναι κάπως υπερβολικά πολλά, ενώ δεν προσφέρεται και καμιά ικμάδα ελπίδας. Μολαταύτα, πρόκειται για υποσχόμενο και οπτικά πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Οι τελευταίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκαλύψουν την υποκρισία και το σκοτεινό χαρακτήρα μιας κοινωνίας πνιγμένης στο θρησκευτικό φανατισμό, αλλά το σενάριο δεν τους προσφέρει και πολλές λύσεις στον αγώνα τους, επιλέγοντας τον στείρο και άκρως μελοδραματικό χαρακτήρα που οδηγεί στην απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Συνέντευξη με το σκηνοθέτη Γιάννης Καραμπίτσος (camerastyloonline.wordpress.com)

Η ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που δεν έχουν το δικαίωμα στην επιλογή. Όμως η δίψα για ζωή τους κάνει να αποζητούν την ελευθερία… διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Αιχμηρή και οργισμένη ταινία, όπου η τεχνική του animation της προσδίδει μεγαλύτερη δραματικότητα. Ένα εκπληκτικό πορτραίτο της σύγχρονης Τεχεράνης. Κάτι μεταξύ Shortcuts του Ρόμπερτ Άλτμαν και Persepolis της Μαριάν Σατραπί… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Βικτωρία Μιχαήλ (freecinema.gr)

Το «Ελευθερία ή Θάνατος» της κορύφωσης που πεσιμιστικά αστικά, απ’ τη μια ποιητικά κι απ’ την άλλη πραγματιστικά τραγικά, σε διχάλα προορισμών, όσο διχασμένοι φαντάζουν κι οι ίδιοι στο φαίνεσθαι και στο είναι τους, θα περάσει υποβολιμαία, έστω λιγάκι τονικά κι αφηγηματικά άβολα, το μήνυμα με το οποίο o Σουζαντέ θα ήθελε να σφραγίσει, στο μη καθαρό κούτελό τους, τους θεοκρατούμενους απογόνους τού Ξέρξη: αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Αλλιώς η Περσέπολή σας, ιδιωτική κι εξ Εσπερίας μονέδα μπορεί, αλλά προκοπή δε βλέπει. Προσωπικά, σε σύγκριση με το «Persepolis» αυτό το μήνυμα το είδα (μολονότι όχι τόσο arty) και, κυρίως, «την άκουσα» (και χωρίς σίσα) περισσότερο, συγγνώμη κιόλας… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική iefimerida.gr

Ο Σουζαντέ, όμως αποτυπώνοντας την κατάσταση του Ιράν, τελικά καταφέρνει να στείλει ένα οικουμενικό μήνυμα σχετικά τις προκαταλήψεις που καθορίζουν και συχνά καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων, αποδεικνύοντας ότι τα κρυφά μυστικά της Τεχεράνης δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα μυστικά που κρύβονται επιμελώς σε όλες τις πόλεις του κόσμου… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Για παράδειγμα, στην αρχή της ταινίας ένας ταξιτζής αναγκάζει μια γυναίκα σε πεολειξία μπροστά στο παιδί της και ένα λεπτό μετά γίνεται έξαλλος βλέποντας την κόρη του να περπατά στον δρόμο αγκαλιά με έναν νεαρό. Ακριβώς λόγω των περιορισμών που δεν προέρχονται μόνον από τους νόμους, μα και από τους ίδιους τους ανθρώπους και τις παραδόσεις τους, η παράνοια παραμονεύει και το εφιαλτικό αποτέλεσμα είναι αυτό που με θάρρος παρουσιάζει η ταινία… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (left.gr)

Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει μέσα από τις εικόνες του τα όνειρα, τους πόθους, τις αγωνίες και τον αγώνα των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή η οποία συγκρούεται με κατεστημένες αξίες και νόμους. Και είναι εμφανές πως χρησιμοποιώντας την καθημερινότητα της ιρανικής πρωτεύουσας το βλέμμα του απλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Άλλωστε το λέει και ο ίδιος: «Πιστεύω πως οι άνθρωποι και τα όνειρα είναι τα ίδια παγκοσμίως. Μόνο οι συνθήκες αλλάζουν»… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Από την άλλη πλευρά, η αισθητική της ταινίας μετριάζει και τη μελοδραματικότητά της, σ’ ένα σενάριο που μοιάζει να έχει συλλέξει κάθε πτυχή στέρησης ελευθερίας, χωρίς παραπάνω νοηματική σύνδεση, παρά ένα διαδοχικό «κατηγορώ», κρυμμένο μέσα σε όμορφες εικόνες… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Τάσος Ντερτιλής (cinepivates.gr)

Μόνο λαθραία από χέρι σε χέρι σαν ένοχο μυστικό θα μπορούσε να κυκλοφορήσει. Όπως μυστικά έχουν μάθει να ζουν και να κινούνται εκατομμύρια καταπιεσμένων Ιρανών εδώ και 40 χρόνια… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Βασίλης Παπαστεργίου (moveitmag.gr)

Όπως και να έχει, δεν είναι σοβαρό μειονέκτημα για μια δουλειά που αξίζει της προσοχής μας. Είναι μια ταινία, που τουλάχιστον σε εμάς έμεινε αρκετές ημέρες στο μυαλό μας. Και μας εκνεύρισε, επειδή ένας τόσο όμορφος λαός είναι αναγκασμένος να ζει αυτή την υποκριτική και ανελεύθερη κατάσταση. Κάποιος είχε πει πως Πουριτανός είναι εκείνος που υποφέρει στην ιδέα, ότι κάποιος, κάπου, περνάει καλά. To Tehran Taboo, περιγράφει ακριβώς αυτό… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κριτική Θοδωρής Δημητρόπουλος (oneman.gr)

Φοβάμαι πως αυτό το στοιχείο που την κάνει και πιο ξεχωριστή, κρατά εν τέλει τον θεατή και σε μια απόσταση, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για το πιο αισθητικά ενδιαφέρον φιλμ της βδομάδας… διαβάστε όλη την κριτική εδώ

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΤΕΧΕΡΑΝΗΣ

(TEHRAN TABOO)

Σκηνοθεσία: Ali Soozandeh

Σενάριο: Ali Soozandeh, Grit Kienzlen

Φωτογραφία: Martin Gschlacht

Μοντάζ: Frank Geiger, Andrea Mertens

Μουσική: Ali N. Askin

Παραγωγοί: Ali Samadi Ahadi, Mark Fencer, Frank Geiger, Armin Hofmann, Antonin Svoboda, Bruno Wagner

Παίζουν: Farhad Abadinejad (Πάντερ), Jasmina Ali (φίλη του Αμίρ), Rozita Assadollahy (μητέρα της Ντόνια), Alireza Bayram (Μόχσεν), Zahra Amir Ebrahimi (Σάρα), Adem Karaduman (συνάδελφος του Μόχσεν), Morteza Latif (ιδιοκτήτης στούντιο), Aida Loos (γυναικολόγος), Payam Madjlessi (Αχμάντ), Arash Marandi (Μπαμπάκ)

Χώρα παραγωγής: Αυστρία, Γερμανία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: περσικά

Διάρκεια: 90΄

Είδος: δράμα, ανιμέισιον

Ημερομηνία εξόδου: 28/12/2017

Εταιρεία διανομής: Seven Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.