Η ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ιούλ 01, 2017 Κινηματογράφος 0

TARDE PARA LA IRA

(THE FURY OF A PATIENT MAN)

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 29/6/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μέσα στον καύσωνα μας προέκυψε ένα θρίλερ, όπου η ψυχολογική ένταση ανεβαίνει επικίνδυνα. Εδώ έχουμε το Χοσέ που θέλει να κάνει σχέση με την αδελφή ενός φίλου του και σύζυγο του Κούρο. Στόχος του είναι αυτός ο τελευταίος. Οι δύο άντρες γνωρίζονται από παλιά, ο Κούρο είναι στη φυλακή για μία αποτυχημένη ληστεία, πρόκειται να αποφυλακιστεί σύντομα. Ο Χοσέ τον περιμένει γιατί κρύβει κάποιο μυστικό. Έρχεται με αρκετά βραβεία, τα βραβεία της Ένωσης των Σεναριογράφων της Ισπανίας για την καλύτερη ταινία, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, Β΄ αντρικού και Β΄ γυναικείου ρόλου και σεναρίου, τα Γκόγια καλύτερης ταινίας, σεναρίου, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και Β΄ αντρικού ρόλου και τα βραβεία Φερόζ καλύτερης ταινίας, Β΄ αντρικού και Β΄ γυναικείου ρόλου, σκηνοθεσίας και σεναρίου.

Ταράζει τα νήματα με ένα φοβιστικό, σχετικά μπερδεμένο ξεκίνημα, όμως ο Ισπανός ηθοποιός Raúl Arévalo, που για πρώτη φορά αναλαμβάνει τη σκηνοθετική υπευθυνότητα, κάνει μία εντυπωσιακή εμφάνιση, ελεγχόμενη, κυριαρχώντας στην αφήγησή του, χωρίς να προδώσει σχεδόν κανένα από τους χαρακτήρες του, καταδικάζοντάς τους σε αστάθεια.

Είναι μία μικρή, αλλά σκληρή, ιστορία που αναδεικνύει την αθλιότητα, το ακατανόητο σε αυτές τις αμείλικτες δομές, τη γραμμικότητα στη δυτική κοινωνία, βρίσκει ακόμα χρόνο να μιλήσει για το οικείο του περιβάλλον και να δομήσει ένα ελαφρύ θρίλερ, όλα αυτά είναι μία ευχάριστη έκπληξη. Η αφηγηματική του δομή ελίσσεται, μέσα από ένα διστακτικό, περίπλοκο και πραγματικό κόσμο που βασίζεται στο ρομαντισμό. Ξεκινά από μία μαύρη ατμόσφαιρα για να την απαλύνει μετά, έτσι ώστε η ταινία του να είναι ένα κρύο πιάτο, όπως είναι η εκδίκηση.

Ο πρόλογος φαίνεται ότι άσχημα συνδέεται τόσο με τη μορφή όσο και με το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά, ακολουθώντας τη διαδρομή της αφήγησής της, βγαίνει νόημα, δημιουργώντας μία ταινία δράσης, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Κούρο (Luis Callejo), ένας οδηγός που περιμένει τους συνεργούς του της ληστείας, η οποία αποτυγχάνει και αυτός συλλαμβάνεται, μετά από μία εντυπωσιακή καταδίωξη. Κάποια πράγματα γίνονται λάθος, χτυπά ο συναγερμός, οι ληστές τρομοκρατούνται και, πριν να προλάβουν να πάνε στον Κούρο, σκορπίζονται, αυτός καταδιώκεται από την αστυνομία, η οποία το συλλαμβάνει μετά από μία εντυπωσιακή ανατροπή του αυτοκινήτου του. Η κάμερα κινείται πολύ όμορφα για να δείξει όλα αυτά τα συμβάντα, με τον πιο αληθοφανή τρόπο, στην πορεία αυτή η αληθοφάνεια θα αρχίζει να διαλύεται.

Μετά από αρκετά χρόνια, η σύζυγος του Κούρο, η Άννα (Ruth Diaz) έχει συνηθίσει στον εγκλεισμό του Κούρο, ο οποίος έχει αρνηθεί να προδώσει τους συνεργούς του, εκτός από τις τακτικές επισκέψεις της σε αυτόν ζει μία απλή και σκληρή ζωή, δουλεύοντας στο καφέ του αδελφού της Χουάνιο (Raúl Jiménez). Ένας καλοστεκούμενος άντρας, ο Χοσέ ( Antonio de la Torre) συνηθίζει να περνά το χρόνο του εκεί, γίνεται φίλος της, μένουν κοντά, υπάρχει μία εγγύτητα. Γίνεται φίλος με τον αδελφό της και έχει πλέον λόγους να συχνάζει εκεί όλο και πιο συχνά. Έτσι αναπτύσσεται μία τρυφερή σχέση μεταξύ της Άννας και του Χοσέ, αυτή είναι απόμακρη και ψυχρή, αλλά υποκύπτει τελικά στην τρυφερότητά του. Ο Χοσέ καταστρώνει το σχέδιό του, επεξεργαζόμενος τα δεδομένα από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης στο χώρο της ληστείας.

Ο σκηνοθέτης, στην αρχή της αφήγησής του, μας δείχνει ότι υπάρχει και η άλλη εκδοχή, τα πράγματα να μην είναι αυτά έτσι όπως φαίνονται. Η πολύ ελεγχόμενη ηθοποιία του de la Torre, ο οποίος εισάγει τη σιωπή του Χοσέ, με δόσεις ειλικρίνειας, περιπλέκει τα πραγματικά του κίνητρα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η σχέση του Χοσέ με την Άννα δεν είναι ή είναι ειλικρινής.

Όταν πλησιάζει η αποφυλάκιση του Κούρο, η ταινία πηγαίνει στο δεύτερο μέρος της, τότε έχουμε μία εντελώς διαφορετική δομή, μία ταινία δρόμου και ένα ψυχολογικό θρίλερ, στο οποίο οι δύο άντρες θα είναι ανταγωνιστές και ταξιδιωτικοί σύντροφοι, από αυτό το πεδίο αντλείται η δυναμικότητα, αλλά και από την υποψία ότι σε μία τέτοια σχέση κανείς δεν μπορεί να είναι φίλος με τον άλλο. Νομίζουμε ότι πιθανόν ότι και οι δύο θα εμπλακούν σε μία διαδικασία συναλλαγής, όταν θα γίνει ο πρώτος φόνος θα καταλάβουμε ότι ο σκηνοθέτης έχει στο μυαλό ακριβώς το αντίθετο: είναι η ιστορία ενός άντρα που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην προμελετημένη καταδίκη του.

Ο σκηνοθέτης στα 36 του χρόνια έχει ήδη 16 χρόνια πείρα ως ηθοποιός, έχει σκηνοθετήσει μία ταινία μικρού μήκους «La vida nuestra» (2017), μετά από αυτή την ταινία, κάτι που μας δείχνει ότι πειραματίζεται με τη φόρμα και την αφήγησή του. Πιθανόν να είχε φιλοδοξία να γίνει σκηνοθέτης και ίσως έχει μελετήσει πολύ αυτό το πεδίο και το σενάριο. Μπορεί για αυτό το λόγο να αποφεύγει πολλές παγίδες με τον πιο γοητευτικό τρόπο, τις οποίες ένα νέος σκηνοθέτης τις συναντά μπροστά του. Όσο καλός και αν είναι ο de la Torre, ο σκηνοθέτης δε θέλει να φτιάξει μία ταινία που να βασίζεται σε ένα μόνο πρόσωπο. Εστιάζει στους μηχανισμούς της ιστορίας, με πολύ όμορφο τρόπο κυριαρχεί στους τόνους του αφηγηματικού ρυθμού, χωρίζει την ταινία σε τέσσερα κεφάλαια και μας δείχνει διαφορετικές προοπτικές στην αφήγηση, δημιουργεί ένα πραγματικό αίσθημα κινδύνου που βγαίνει, υπόγεια, από το παίξιμο των ηθοποιών, από τις δομές των χαρακτήρων του.

Πακετάρει όλο αυτό το περιεχόμενο και δίνει ένα γλυκό πεδίο ανάμεσα στο σκληρό είδος του θρίλερ και στην αφήγηση των ταινιών τέχνης. Ακόμη, μέσα από τη σπουδή των δύο χαρακτήρων, του Χοσέ και του Κούρο, θα μας μιλήσει για τα αντρικά αισθήματα και για τους διαφορετικούς τρόπους που αυτά εκφράζονται σε μία κοινωνία όπου η μαγκιά κυριαρχεί. Ο Κούρο είναι βίαιος, βαρύς και καθαρός, ο Χοσέ είναι ευγενικός, μορφωμένος και ήρεμος. Η ταινία μας προτείνει μία σκούρα και εκθαμβωτική μορφή, αυτό που θα μας μείνει στο τέλος.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ο Χοσέ έχει τα δικά του οργισμένα μυστικά, τα οποία εκρήγνυνται με καθυστέρηση οκτώ χρόνων λόγω της εμφάνισης του Κούρο. Ο τελευταίος, στριμωγμένος από τον Χοσέ, επιστρέφει στο απωθημένο χθες, με την Άννα να στέκεται αναποφάσιστη ανάμεσά τους, δέσμια της οκταετούς μοναξιάς αλλά κι ενός άγνωστου σε εκείνη παρελθόντος των δύο αντρών, που χτυπά βίαια την πόρτα της. Ο Αρεβάλο, επιδέξιος όσο και συγκινητικός αφηγητής, ενορχηστρώνει αυτό το σκοτεινό παιχνίδι της μοίρας υπομονετικά, επίπονα και απόλυτα ρεαλιστικά, αποσπώντας τέσσερα Γκόγια (καλύτερης ταινίας, σεναρίου, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, β΄ αντρικού ρόλου ) και βραβείο ερμηνείας στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Το βραβείο Γκόγια για το καλύτερο φιλμ, μαζί με άλλα τρία, αυτά του σεναρίου, του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και του δεύτερου ανδρικού ρόλου, ουσιαστικά επιβράβευσαν μια φρέσκια ματιά εξαιρετικής ατμόσφαιρας (σε 16άρι φιλμ, με συνεχείς εναλλαγές υποκειμενικών πλάνων και κοντινά που στάζουν συναίσθημα) σε ένα είδος που προμηθεύει αυτόματα όλα τα κλισέ, από τη ληστεία και την εκδίκηση μέχρι τον επικίνδυνο έρωτα και την ύπουλη «συγκατοίκηση» δύο οργισμένων ανδρών, και ο Αρέβαλο τα χειρίζεται με καθαρούς φιλμικούς όρους και όχι εύκολους εκβιασμούς… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια, («Το Μπαρ», «Η Οικογένεια», «Ανα» και «Κούρο»), η «Οργή» θυμίζει το ύφος ενός νεό νουάρ, ή ενός κάθε άλλο παρά τυπικού φιλμ για την εκδίκηση ή την σωτηρία. Και είναι στο τέταρτο κεφάλαιό του, όταν ο Κούρο θα βγει από την φυλακή όπου ο Αρεβάλο κι Χοσέ, θα δείξουν τις αληθινές προθέσεις τους, δίνοντας στο σχέδιο της εκδίκησης του ήρωα και στην ίδια την ταινία το αληθινό της μέγεθος… Περισσότερα

Κριτικη Κωνσταντίνος Καϊμάκης (documentonews.gr)

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι η πλοκή θα μπει στα γνώριμα μοτίβα του κινηματογραφικού ρεβανσισμού, ο σκηνοθέτης πραγματοποιεί μια απροσδόκητη ρελάνς βάζοντας τους δύο άντρες σε κοινή πορεία (όλο σχεδόν το δεύτερο μέρος είναι βασισμένο στην κοινή τους πορεία- ένα άτυπο ρόουντ μούβι γύρω από την ενοχή, την εκδίκηση και την εξιλέωση) με τρομερά ξεσπάσματα βίας, ανατρεπτικές κωμικές στάσεις και βαθιά υπαρξιακή εσωτερικότητα. Μια συγκλονιστική δημιουργία για την ανθρώπινη φύση, τη χίμαιρα της εξιλέωσης και την αναγκαιότητα της επανεκκίνησης της ζωής από νέα βάση που εντοπίζεται μακριά από τη μάχη με τα φαντάσματα του παρελθόντος… Περισσότερα

Κριτική jumpnigfish.gr

Σε ένα εντυπωσιακό και γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά σκηνοθετικό ντεμπούτο ο ηθοποιός Raúl Arévalo (“Το Μικρό Νησί”, ένα μικρό reunion του οποίου συμβαίνει στην ταινία με τους Antonio de la Torre και Manolo Solo στο καστ) στήνει αργά και μεθοδικά μια πολύπλοκη ιστορία εκδίκησης ενός απλού και φιλήσυχου ανθρώπου που θα δει τη ζωή του να καταστρέφεται μετά από μια φονική ληστεία σε ένα κοσμηματοπωλείο και θα περιμένει την αποφυλάκιση μετά από χρόνια του μοναδικού συλληφθέντα για να ανακαλύψει τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας… Περισσότερα

Κριτική Νινος Φένεκ Μικελίδης (enetpress.gr)

Συναρπαστικό, τολμηρό, αρκετά σκληρό θρίλερ εκδίκησης, βουτηγμένο σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, βραβευμένο με 4 βραβεία Γκόγια (τα ισπανικά Όσκαρ), ανάμεσά τους και καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, είναι η πρώτη αυτή μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά του γνωστού Ισπανού ηθοποιού Ραούλ Αρέβαλο («Το μικρό νησί», «Ακόμη και η βροχή», και στο «Δεν κρατιέμαι» του Αλμοδόβαρ)… Περισσότερα

Κριτική Χαράλαμπου Ουστόγλου (bloggingtiff.blogspot.gr)

Όλα αυτά, μαζί με την αξιοπρεπή σκηνοθετική  προσπάθεια του ισπανού, που εστιάζει κοντά στα πρόσωπα των ηθοποιών και κινείται μαζί τους στον χώρο, αποτυπώνοντας συνάμα με όμορφο τρόπο τα κάδρα  της επαρχιακής Ισπανίας, οδηγούν σε ένα ποιοτικό και περιπετειώδες έργο. Ο βετεράνος ηθοποιός, Antonio de la Torre (José), σαν μια άλλη Uma Thurman στο ευρηματικό KillBill, ζητάει τα αντίποινα για τη δολοφονία της αγαπημένης του, μέσω μίας άριστη και συγκρατημένης ερμηνείας, καθοδηγώντας και το υπόλοιπο καστ στην επιτυχία… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (myfilm.gr)

Εξαιρετική ταινία για ένα πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, η οποία απόσπασε συνολικά 23 βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερα από τα σημαντικότερα Βραβεία Γκόγια (Καλύτερης Σκηνοθεσίας / Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου / Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος Σκηνοθέτης / Καλύτερος Β’ Ανδρικός Ρόλος) καθώς και το Βραβείο Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Βενετίας 2016, όπου έκανε και την πρεμιέρα της η ταινία… Περισσότερα

Κριτική Αντώνης Γκούμας (cinepivates.gr)

Νευρική κινηματογράφιση, ένταση και αισθησιασμός, σε άλλο ένα σενάριο βεντέτας, που συναντάμε συχνά επιτυχημένα στις ισπανόφωνες ταινίες. Με κλιμακώσεις, μικρές εκρήξεις, αλλά όχι τo δυνατό κλείσιμο που θα περίμενε κανείς, δείχνοντας μια σαφή σκηνοθετική και σεναριακή επιλογή στο που θέλουν να ρίξουν το βάρος. Ξεκινά δυναμικά, με μια ωραία σεκάνς κυνηγητού με αυτοκίνητα. Αποφεύγοντας να δώσει μασημένη τροφή στο θεατή επιλέγει να διατηρήσει το μυστήριο της μέχρι να ξεδιπλώσει πλήρως την υπόθεση της στο θεατή, προσκαλώντας τον να την ανακαλύψει ακολουθώντας τον βασικό πρωταγωνιστή, συμπάσχοντας μαζί του, περιμένοντας από αυτόν την τελική ετυμηγορία, να τον δικαιολογήσει ή όχι στις τελικές επιλογές του. Μπορεί άραγε η βία να οδηγήσει στην εξιλέωση;.. Περισσότερα

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Χωρισμένη σε δύο μέρη και σε τέσσερις ενότητες, η καθεμιά από τις οποίες κοιτά τα πράγματα από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική γωνία, η ταινία συστρέφεται και εκτείνεται για ν’ αποκαλύψει μια ιστορία γνώριμη στο ύφος, αλλά πρωτότυπη στην αφήγηση, στις εκπλήξεις της, στην υπομονή που απαιτεί η αρχή της, ώσπου ν’ απογειωθεί και τα αποσπασματικά κομμάτια της να συνδεθούν σ’ ένα βαθύ, μονήρες δράμα της απόφασης ενός «μικρού», οργισμένου ανθρώπου ενάντια στο σύστημα και στη μοίρα… Περισσότερα

Κριτική Κώστας Χανδρινός (cinefreaks.gr)

Αυτή είναι μια ταινία που δε δικαιολογεί, ούτε επικρίνει το βιτζιλαντισμό, την αυτόκλητη εκδίκηση για τις αδικίες που μπορεί να υποστεί κανείς. Τα όσα εκτυλίσσονται, απλώς συμβαίνουν. Είναι προσγειωμένα στην πραγματικότητα, δεν υπεραναλύονται, ούτε ηθικοποιούνται, απλώς συμβαίνουν. Κι ο θεατής βρίσκεται σε μια συναισθηματική φόρτιση όταν επιλέγει θέση. Αυτό είναι καλό για θρίλερ… Περισσότερα

Κριτική Παρασκευή Γιουβανάκη (moveitmag.gr)

Τα κλειστοφοβικά πλάνα βοηθούν και σε ένα ακόμη πράγμα: στην απόλυτη πειστικότητα. Η σκηνοθεσία μας πείθει τόσο πολύ για την τραγικότητα του ήρωα που ξεχνάμε σε σημεία πως παρακολουθούμε (ακόμη) ένα είδος μυθοπλασίας. Και φυσικά σε αυτό βοηθούν και οι τρεις πολύ καλοί ηθοποιοί, Antonio de la Torre (“Το μικρό νησί”), Luis Callejo και Ruth Diaz και αυτό είναι που κάνει την “Οργή” να ξεχωρίσει με μεγάλη διαφορά από άλλες ταινίες του είδους… Περισσότερα

Κριτική Νίκος Παλάτος (freecinema.gr)

Το τρίγωνο που δημιουργείται από τους Χοσέ, Άνα και Κούρο, μπορεί να κινείται στα όρια μιας φαινομενικής φιλίας, κανείς τους όμως δεν είναι επί της ουσίας φίλος με τον άλλον. Ο Κούρο ακολουθεί θέλοντας και μη τον Χοσέ σε αυτό που εκείνος έχει σχεδιάσει, σκεπτόμενος διαρκώς τρόπους να μπορέσει να ξεφύγει. Η αγωνία του για τη σύζυγό του, την οποία δεξιοτεχνικά ο Χοσέ έχει τραβήξει μακριά από όλα όσα έχει σκεφτεί να πράξει, αφήνοντας ταυτόχρονα ένα πέπλο μυστηρίου να πλανάται σχετικά με την τύχη της, τον αποτρέπει να δράσει… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Ο ιδρώτας, η ασχήμια, τα κοντινά στα πρόσωπα θαρρείς κι έχουν βγει από γουέστερν του Sergio Leone, και συγκεκριμένα από το “Κάποτε στη Δύση” – ίσα που περίμενα κάποια στιγμή να σκάσει μύτη ο Charles Bronson και το υπέροχο μουσικό σκορ του Ennio Morricone, με τη φυσαρμόνικα! Κι όμως, τα γυρίσματα έγιναν σε μη τουριστική και φτωχική περιοχή της Μαδρίτης. Μωρέ μπράβο! Αυτοδικία λοιπόν. Την καταδικάζει ο σκηνοθέτης; Χμ, σαν να νίπτει τας χείρας του και φρονίμως ποιόν, δεν παίρνει θέση. Ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο ταινία από την Ισπανία, που έχει να πει πράγματα και τα λέει με τέτοιο τρόπο που, θες δεν θες, θα τα ακούσεις. Και θα την… ακούσεις!.. Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidiswordpress.com)

Η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία εμπλουτίζεται με όλα τα στοιχεία που χρειάζεται μια ταινία για να αρέσει στο κοινό, δηλαδή σασπένς, ανατροπές, ερωτισμό, ρεαλισμό και πολύ καλές ερμηνείες. Ο Ραούλ Αρεβάλο, γνωστός ως ηθοποιός μέχρι τώρα, σκηνοθετεί για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά η ταινία, δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από αντίστοιχες έμπειρων σκηνοθετών. Προσωπικά πιστεύω πως «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου», θα συμπεριληφθεί ανάμεσα στις ταινίες οι οποίες θα σημαδέψουν  θετικά το φετινό κινηματογραφικό καλοκαίρι… Περισσότερα

Η ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

(TARDE PARA LA IRA/ THE FURY OF A PATIENT MAN)

Σκηνοθεσία: Raúl Arévalo

Σενάριο: David Pulido, Raúl Arévalo

Φωτογραφία: Arnau Valls Colomer

Μοντάζ: Ángel Hernández Zoido

Μουσική: Vanessa Garde, Lucio Godoy

Παραγωγοί: Beatriz Bodegas

Παίζουν: Antonio de la Torre (Χοσέ), Luis Callejo (Κούρο), Ruth Díaz (Άννα), Raúl Jiménez (Χουάνιο), Manolo Solo (Σάντι), Font García (Χούλιο), Pilar Gómez (Πίλι), Alicia Rubio (Κάρμεν), Gaizka Ardanaz (Τόνιν), Luna Martín (Σάρα), Chani Martín (Μαρσέλο)

Χώρα παραγωγής: Ισπανία

Έτος παραγωγής: 2016

Γλώσσα: ισπανικά

Διάρκεια: 92΄

Είδος: δράμα, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 29/6/2017

Εταιρεία διανομής: Weird Wave.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών