ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ

Αυγ 27, 2017 Κινηματογράφος 0

TO KILL A MOCKINGBIRD

ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ | του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 24/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Κάπου στις αρχές του 1930, ενώ το οικονομικό Κραχ έχει τσακίσει τα πάντα και η Αμερική ψάχνει τρόπους να ορθοποδήσει, σε μια μικρή κωμόπολη της Αλαμπάμα μένει ένας δικηγόρος, ο Άτικους, με τα δύο παιδιά του. 

Η γυναίκα του δεν ζει πια και τα μικρά του είναι σε ευαίσθητη ηλικία. Η διάκριση λευκών και μαύρων υπάρχει ακόμα και είναι πολύ έντονη, αν και τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα στην πόλη.

 Όταν ένας μαύρος εργάτης κατηγορείται για βιασμό, με ελάχιστες ενδείξεις ότι αυτός διέπραξε το έγκλημα, ο Άτικους αναλαμβάνει την υπεράσπισή του, προς έκπληξη των υπόλοιπων κατοίκων. Ξαφνικά, ο ίδιος αλλά και τα μικρά του παιδιά θα βιώσουν την αποδοκιμασία της τοπικής κοινωνίας, η οποία και μετά το πέρας της δίκης δεν τον «συγχωρεί».

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Στις 24/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

Η πολύ επιτυχημένη μεταφορά του μυθιστορήματος «To kill a mockingbird», στην ταινία «Σκιές και σιωπή», όπου ο Gregory Peck μας δείχνει την εξαιρετική τέχνη του στην ηθοποιία, κερδίζοντας το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Είναι μία μοναδική αφορμή για να μιλήσουμε για τη μεταφορά του μυθιστορήματος στον κινηματογράφο.

Ο GREGORY PECK

Ο πολύ σημαντικός ηθοποιός Gregory Peck σε αυτή την ταινία του Robert Mulligan συνδυάζει τη σοβαρότητα και την ανθρώπινη ζεστασιά, τόσο που φαίνεται αξιαγάπητος και θαυμάσιος, συγχρόνως, όπως και ο χαρακτήρας του βιβλίου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ έχουμε την πιο πιστή αλλά όμως κινηματογραφική μεταφορά ενός μυθιστορηματικού ήρωα που έχει παραχθεί μέχρι τώρα από το Χόλιγουντ.

Η ταινία είναι πιστή, αλλά σημαντική και αποτελεσματική για την τέχνη του κινηματογράφου, επανέκδοση του μυθιστορήματος, σε σημείο που μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πολλά να δούμε σε αυτήν και μετά να παρακινηθούμε να τα διαβάσουμε στο χαρτί.

Είναι θετικό για την ταινία να πούμε ότι είναι πολύ κοντά στη λογοτεχνική γραφή, εκτός από το επίπεδο που αναδημιουργεί ένα άλλο καλλιτεχνικό έργο, όπως ορίζει η θεωρία του κινηματογράφου.

Μπορούμε να βρούμε διαφορετικές παραλλαγές που μας ελκύουν. Όπως όταν βλέπουμε τον πατέρα του, τον Μπο Ράντλεϊ να έχει εστιάσει σε μία τρύπα ενός δέντρου, αυτό μας φέρνει στην παιδική του ηλικία, στο παλιό που πρόκειται να πεθάνει. Ο φακός έχει εστιάσει τόσο καλά που οι σκιές στην ασπρόμαυρη ταινία αποδίδουν τέλεια αυτό το βλέμμα.

Η ΤΑΙΝΙΑ

Μιλώντας για ασπρόμαυρη ταινία σκέφτομαι πόσο είναι όμορφο να βλέπεις ηθοποιούς, όπως ο Gregory Peck, να είναι σε δράση, που ισορροπούν μέσα στην αντίθεση του άσπρου και του μαύρου, του φωτεινού και του σκοτεινού.

Θα συγκρίνουμε τον Peck  με τον Brock Peters, που παίζει τον Τομ Ρόμπινσον, τον κατηγορούμενο σε αυτή την ακροαματική διαδικασία. Αυτός παίζει εξαιρετικά, μιλά δυνατά και ευκρινώς, αλλά είναι λιγομίλητος, όπως θα άρμοζε σε έναν μαύρο, μέσα στο πλαίσιο της ρατσιστικής αντίληψης, στην οποία η αφήγηση μας μεταφέρει.

Βάζουμε όμως κάποια ερωτήματα. Αυτή η ταινία βοήθησε τα κινήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Εστίασε στον καλοκάγαθο πατερναλισμό του Άτικους Φιντς; Ήταν στην πραγματικότητα  δυνατό να εμπιστευτούμε το Νότιο Αμερικάνο, που βρισκόταν σε ηθική πτώση. Θα βάλει τάξη στην Αμερική, όπως το μυθιστόρημα προτείνει;

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΑΣΗ

Ή αυτή η ιδεολογική θέση ακολουθεί τα πιο ριζοσπαστικά κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η πραγματικότητα είναι ότι οι μαύροι πρέπει να έχουν εξουσία και να κερδίσουν αυτοί οι ίδιοι την ελευθερία τους; Το μυθιστόρημα μας δίνει μία πολύ ιδιαίτερη ματιά του κόσμου ιδωμένο από τα μάτια ενός πολύ ιδιαίτερου παιδιού. Δ

εν είναι τίποτε άλλο από μία προτροπή να θέσουμε στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο πιο σοβαρά γίνεται. Δε θα βρούμε σε αυτή την αφήγηση μία πολιτική διαθήκη, αλλά μία προτροπή για προβληματισμό.

Η ΔΟΜΗ

Η Αμερική φαίνεται να είναι χωρισμένη σε δυο μέρη, σε αυτό που έχει χάσει τις αξίες του και σε αυτό που θέλει να εδραιώσει τη δημοκρατία. Σε αυτό τον αγώνα θα σταθεί ένας λευκός ευγενής και ένας μαύρος λαϊκός, εν δυνάμει, περιθωριακός άνθρωπος.

Η υποστήριξη ενός ευγενή είναι πολύ πιο σημαντική από αυτή που θα έδινε οποιοσδήποτε άλλος, διότι η αντίδραση και, συγχρόνως, η διορθωτική δράση έρχονται από τον πυρήνα της ρατσιστικής κοινωνίας. Επομένως θέτουν το ερώτημα της ύπαρξης αυτού του ρατσισμού, ως σύστημα αξιών, αν μπορεί να δομηθεί πάνω του μία κοινωνία που να σέβεται τον άνθρωπο.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΤΑΣΗ

Αυτή η ταινία, όπως και το μυθιστόρημα, μας μιλά για τους κινδύνους και τις δυσκολίες να αλλάξουμε την κοινωνική κατάσταση, να δομήσουμε μία άλλη κοινωνία, να μετατραπούν οι ιδεολογικές αξίες της παλιάς κοινωνίας και, στη θέση τους, να βάλουμε κάτι που θα είναι υγιές, πολιτισμένο και χρήσιμο για τον άνθρωπο.

Η αναγέννηση της αμερικάνικης κοινωνίας εδώ αναπαρίσταται με τον πιο όμορφο και οικονομικό τρόπο, όσον αφορά στην αφήγηση, κάτι που, τελικά, αφορά όλους μας και είναι εντελώς διαχρονικό.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάγκος Αντίοχος (Αθηνόραμα)

Πέρα όμως από τις όποιες σκηνοθετικές αδυναμίες (απουσία κορύφωσης, διαχείριση σκιών ) αλλά και κάποια στοιχεία που μοιάζουν ξεπερασμένα (γραφική τυποποίηση καλών και κακών χαρακτήρων ), ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που κερδίζει τελικά τον θεατή.

Αυτό συμβαίνει διότι οι ενήλικοι και οι ανήλικοι πρωταγωνιστές του δράματος είναι αυτοί που σηκώνουν στους ώμους τους το βαρύ κινηματογραφικό φορτίο. Ο Γκρέγκορι Πεκ κέρδισε δικαίως το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του για την πολυεπίπεδη (γεμάτη ημιτόνια κι εκφραστικές παύσεις ) ερμηνεία του… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Χατζηευφραιμίδης (flix.gr)

Διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ, το «To Kill A Mockingbird» είναι μια κατ’ εξοχήν αμερικανική ταινία, διαποτισμένη από όλα τα φιλελεύθερα ιδεώδη και ιδανικά για μια κοινωνία κι ένα κράτος ισονομίας, ισοπολιτείας και σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των μειονοτήτων.

Ξεπερνά σοφά κι επιδέξια το σκόπελο της αφέλειας (ακόμα και στους κυνικούς καιρούς μας) γιατί καταφέρνει να διατηρεί άσβεστη τη φλόγα του ιδεαλιστικού της πάθους, την οποία προσωποποιεί σε μία από τις πλέον αλησμόνητες φιγούρες που πέρασαν ποτέ από τη μεγάλη οθόνη… Περισσότερα

Κριτική thegreatesmoviesever.blogspot.com

Αξιομνημόνευτες είναι και οι ερμηνείες των δύο μικρών πρωταγωνιστών της ταινίας, της δεκάχρονης τότε Mary Badham και του δεκατριάχρονου Phillip Alford. Δύο πολύ ταλαντούχων παιδιών, που τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν ιδιαίτερη καριέρα στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάματος. Στην ταινία εμφανίζεται και ο Robert Duvall, κάνοντας το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, σε ένα ρόλο έκπληξη. Τέλος, εξαίρετη είναι η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Russell Harlan, και υπέροχη για άλλη μια φορά, η μουσική επένδυση του Elmer Bernstein… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Ο τρόπος με τον οποίο η Ιστορία ανακυκλώνει τους χειρότερους σταθμούς της και οι συσχετισμοί με τα παθήματα της ανθρωπότητας που γίνονται ξανά τόσο επικίνδυνα επίκαιροι στην παρούσα εποχή, μετατρέπει τούτο το φιλμ σε υποχρέωση θέασης και αφορμή για σκέψεις ουσίας που μπορεί και να σε… τρομάξουν! Αλλά έτσι είναι η ζωή. Στο κάθε της ξημέρωμα. Πρέπει να ζήσεις, για να μάθεις τι θα φέρει το αύριο. Καλώς ή κακώς… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Η σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Μάλιγκαν φωτίζει επιδέξια κάθε ουσιώδη λεπτομέρεια του δράματος, πετυχαίνοντας να κάνει ακόμη και την πιο δύσκολη και στατική σκηνή της ταινίας, πραγματικά συναρπαστική.

Η σκηνή της δίκης, που ουσιαστικά οδηγεί τον θεατή αβίαστα στην προσωπική του ετυμηγορία, έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του σινεμά. Η ταινία έκανε μεγάλη επιτυχία και συγκέντρωσε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις.

Προτάθηκε για οχτώ Όσκαρ μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας ενώ κέρδισε τα τρία από αυτά: Α’ Ανδρικού Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλλιτεχνικής Διεύθυνση. Ο Γκρέγκορι Πεκ συγκεκριμένα, δίνοντας μια μνημειώδη ερμηνεία στην αγόρευσή του Άτικους στο δικαστήριο , απέσπασε το Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου, καθώς και το Βραβείο Νταβίντ Ντι Ντονατέλο… Περισσότερα

ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ

(TO KILL A MOCKINGBIRD)

Σκηνοθεσία: Robert Mulligan

Σενάριο: Horton Foote, Harper Lee (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Russell Harlan

Μοντάζ: Aaron Stell

Μουσική: Elmer Bernstein

Παραγωγοί: Alan J. Pakula, Harper Lee, Robert Mulligan, Gregory Peck

Παίζουν: Gregory Peck (Άτικους Φιντς), John Megna (Ντιλ Χάρις), Frank Overton (σερίφης Χεκ Τέιτ), Rosemary Murphy (Μόντι Άτκινσον), Ruth White (κα. Ντιμπόζ), Brock Peters (Τομ Ρόμπινσον), Estelle Evans (Καλπουρνία), Paul Fix (δικαστής Τέιλορ), Collin Wilcox Paxton (Μαγιέλα Βιόλετ Έβελ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 1962

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 129΄

Είδος: έγκλημα, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 24/8/2017 (σε επανέκδοση)

Εταιρεία διανομής: Danaos Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών