WISHBONE

Μαρ 19, 2025 Κινηματογράφος 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ

ΜΕΤΑΞΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Wishbone: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Η ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2024. Βρήκε διανομή σχετικά αργά και, με αυτό τον τρόπο μπορεί να κοινωνήσει στο κοινό της, στην Ελλάδα, το μήνυμά της. Η ταινία εξετάζει διεισδυτικά τις σχέσεις ανθρώπων στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αποδίδει, με τραγικό τρόπο, τα αδιέξοδα που εγγράφονται στο κοινωνικό πεδίο.

Wishbone: Η ταινία

Ο Κώστας είναι 28 χρονών. Εργάζεται εδώ και μερικούς μήνες, ως φύλακας σε δημόσιο νοσοκομείο. Τα χρήματα δεν είναι σπουδαία, ζει ακόμα στο σπίτι της μητέρας του, στο παιδικό του δωμάτιο με τις εφηβικές αφίσες στον τοίχο. Βγαίνει με τη Στέλλα που σπουδάζει λογιστική και κάνουν έρωτα στο μίζερο δωμάτιο της φοιτητικής εστίας της. Ονειρεύεται μια γρήγορη μοτοσικλέτα. Έτσι και αλλιώς τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για αυτό. Όμως νοιώθει πως η ζωή τους ανήκει, γιατί είναι νέοι.

Μία μέρα ο μεγαλύτερος αδελφός του καταρρέει ξαφνικά μπροστά στα μάτια του. Τώρα, έχει να φροντίσει την εξάχρονη ανιψιά του, τη μικρή Νίκη, αλλά και να βρει χρήματα για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη. Ζητάει βοήθεια από την κουνιάδα του, αλλά εκείνη παλεύει με την κατάθλιψη εδώ και χρόνια. Έχει αποξενωθεί και από την οικογένειά του και από το παιδί της. Ψάχνει απεγνωσμένα για μετρητά έστω και λίγα, και δεν μπορεί να τα βρει πουθενά. Μια ακτίνα φωτός διαπερνά το κατάμαυρο σκοτάδι. Ο Νώντας, 50χρονος συνάδελφος του και τραυματιοφορέας, θέλει να τον καλωσορίσει στη δική του οικογένεια, ένα νοσοκομειακό κύκλωμα που στήνει υποθέσεις ιατρικής αμέλειας. Το τίμημα όμως θα είναι μεγάλο.

Wishbone: Οι ανατροπές

Η κινηματογραφική γραφή της Πέννυς Παναγοωτοπούλου είναι απλή και περιεκτική. Παρακολουθεί τον πρωταγωνιστή της στην δουλειά, στην ερωτική του σχέση, στην οικογένειά του. Έχουμε, εκ πρώτης όψεως, μια απλή ιστορία. Ο αδελφός του Κώστα εκφράζει την ανησυχία του για την σχέση με την σύζυγό του. Η ανατροπή γίνεται όταν αυτός καταρρέει και καταλήγει στο νοσοκομείο. Τώρα ο Κώστας είναι μόνος του. Έχει, ως στήριξη, την κοπέλα του που, απ’ότι φαίνεται, τον αγαπά. Η σχέση του όμως έχει ένα μικρό ψεγάδι, κάτι που φαίνεται ότι δεν πάει τόσο καλά.

Στην γραφή της Πέννυς Παναγιωτοπούλου έχουμε μια καλή μορφή μιας κατάστασης και κάτι, κάποιο εμπόδιο, που μάλλον δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί. Όταν αυτό το «κάτι» είναι η αιτία που θα γίνει η κατάρρευση, αυτή θα είναι η ανατροπή. Η σκηνοθέτης ξέρει να βαδίζει από το ένα σημείο στο άλλο και, με αυτό τον τρόπο, να ξεδιπλώνει μια τραγική σελίδα που θα είναι αυτό που ζήσει ο πρωταγωνιστής. Χρησιμοποιεί τις αντιθέσεις για να φτάσει στο αδιέξοδο όπου το τραγικό θα σημειώσει το μεγαλύτερο εύρος του.

Wishbone: Το βίωμα

Από το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί, ο μπαμπάς μου», μέχρι αυτή την ταινία η σκηνοθέτης ακολουθεί την ίδια γραμμή. Ο θεατής βιώνει και μαζί με την σκηνοθέτη ανακαλύπτει την τραγωδία. Γίνεται συνδημιουργός του κινηματογραφικού κειμένου και, στο τέλος, μπορεί να δει όλη την αφηγηματική διαδρομή, αν στρέψει το βλέμμα του προς την αρχή αυτής της διαδρομής. Σε αυτό το σημείο μπορεί να καταλάβει το εύρος του τραγικού με δύο διαφορετικούς τρόπους: ως μια εξελισσόμενη αφήγηση και ως βίωμα. Αυτοί οι δύο διαφορετικοί τρόποι παράγουν, επαγωγικά, την δική του αφήγηση, αφού πλέον ο ψυχικός του κόσμος έχει έρθει σε επαφή με αυτόν που του προτείνει η ταινία.

Όταν το τέλος είναι τόσο τραγικό που δεν μπορεί να το αντέξει, το άλγος γίνεται μικρότερο, βιώσιμο και είναι η αρχή για να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό σύμπαν που θα του ανοίξει δρόμους για να διαβάσει αυτά τα θέματα που τον απασχολούν με πιο καθαρή ματιά. Ο κινηματογράφος της Παναγιωτοπούλου είναι ψυχοθεραπευτικός, μέσα στα όρια που μπορεί η τέχνη να θεραπεύσει. Εκπληρώνει τον ρόλο της τέχνης, όπως αυτή υπάρχει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Wishbone: Το συναίσθημα

Οι θεατές, πιστεύουμε, θα δώσουν στην ταινία το βραβείο που δεν της δόθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την προσοχή και την αγάπη τους. Το συναίσθημα βγαίνει αυθόρμητα ακριβώς την στιγμή που πρέπει, με τέτοιο τρόπο που του δίνει δύναμη για να καταλάβει αυτά τα στοιχεία της κοινωνίας που δοκιμάζουν την ψυχή του ανθρώπου, ως μια άλλη κόλαση του Δάντη. Αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που πιστεύουμε ότι αυτή η ταινία αξίζει την αγάπη και την εκτίμησή μας.

Αν σε αυτά βάλουμε τις πολύ καλές ερμηνείες που ισορροπούν ανάμεσα στο τραγικό και το εξωφρενικό και βγαίνουν αλώβητες, το πολύ καλό μοντάζ που λειτουργεί με αντιθέσεις, όπως προαναφέραμε, την γραφή που αποδίδει το πραγματολογικό και του δίνει εξοργιστική ένταση, την σκηνοθεσία που τολμά να φτιάξει ένα γοητευτικό και, ταυτόχρονα, αποκρουστικό έργο, τη συνολική κινηματογραφική δομή που είναι θαυμάσια, τότε θα δούμε ότι έχουμε μια εκπληκτική ταινία από μια δημιουργό που δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ.

WISHBONE

Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου

Σενάριο: Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Κάλλια Παπαδάκη (βασισμένο στο διήγημα της Κάλλιας Παπαδάκη «40 μέρες» από την συλλογή «Ο ήχος του ακάλυπτου»)

Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαΐτης

Μοντάζ: Petar Marković

Μουσική: Νικόλας Αναδολής

Ήχος: Ντίνος Κίττου, Bruno Tarrière, Γιώργος Μικρογιαννάκης

Σκηνικά: Γιώργος Γεωργίου

Κοστούμια: Δέσποινα Χειμώνα

Παραγωγοί: Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Birgit Kemner, Martin Hampel, Θανάσης Καραθάνος, Στέλιος Καμμίτσης

Ηθοποιοί: Γιάννης Καράμπαμπας (Κώστας), Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Νώντας), Αλεξάνδρα Σακελλαρόπουλου(Δέσποινα, μάνα του Κώστα), Γαρουφαλίνα Κοντόζου (Νίκη), Έλενα Μαυρίδου (Χρύσα), Ευθαλία Παπακώστα (Στέλλα), Μυρτώ Αλικάκη (γιατρός Βασιλείου), Νικόλας Παπαγιάννης (αδελφός Κώστα), Αντρέας Νάτσιος (άντρας Αρετής), Μαρία Κατσανδρή (νοσοκόμα Μαρία)

Χώρα παραγωγής: Ελλάδα, Κύπρος, Γερμανία, Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2024

Χρώμα: έγχρωμη

Γλώσσα: ελληνικά

Είδος: τραγωδία

Διάρκεια: 120΄

Εταιρεία διανομής: Rosebud21

Έξοδος στις αίθουσες: 20/3/2025

Περισσότερα στοιχεία για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά, δείτε εδώ.

Διαβάστε τις κριτικές ταινιών που έχουμε δημοσιεύσει

Τελευταία πνοή

Θολός βυθός