ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑ

Αυγ 22, 2017 Κινηματογράφος 0

WOMAN TIMES SEVEN

του Γιάννη Φραγκούλη

Από τις 17/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που ακολουθούν.

Η ταινία μας δείχνει επτά προσωπεία γυναικών. Σε μία νεκρώσιμη τελετή, μία θλιμμένη χήρα δέχεται την επίθεση του δικηγόρου του άντρα της. Η Νύχτα των Ερασιτεχνών είναι μία πεινασμένη γυναίκα που μπαίνει στην πορνεία αφού έπιασε τον άντρα της με άλλη γυναίκα. Το Δύο Εναντίον Ενός αναφέρεται στον ανταγωνισμό δύο αντρών, στην προσπάθειά τους να τραβήξουν την προσοχή μιας γυναίκας. Στο Σούπερ Σιμόν θα δούμε μία ήσυχη σύζυγο να κάνει τα απίθανα τολμηρά πράγματα για να τραβήξει την προσοχή του απορροφημένου άντρα της, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται να τρελαθεί.

Μία συμπλοκή για ένα ξεχωριστό φόρεμα θα καταλήξει στο φόνο στο Τέχνη στην Όπερα. Δύο εραστές βλέπουν να εξοντώνει ο ένας τον άλλον μέχρι την Αυτοκτονία, όμως αλλάζουν άποψη και οι δύο. Ένας όμορφος ξένος ακολουθεί δύο γυναίκες στο Χιονισμένο Παρίσι. Η Ζαν και η Κλοντ αποφασίζουν να χωρίσουν, θέλουν να εξετάσουν για ποιο λόγο αυτός ο ταξιδιώτης της ακολουθεί. Ακολουθεί τη Ζαν, μία γυναίκα που ποτέ της δεν έχει γευτεί έναν άντρα, έτσι ώστε να βρει τον έρωτα, φτάνει μέχρι το σπίτι της και θα μείνουν για λίγο έξω. Ο άντρας της Ζαν, ο Βίκτορ, κάτι υποψιάζεται και μισθώνει ένα ιδιωτικό ντετέκτιβ. Ο όμορφος άντρας κάνει ένα τηλέφωνο, ολοκληρώνει την εργασία του, έχει πληρωθεί από τον άντρα της για να την ακολουθήσει. Αυτή το βλέπει να απομακρύνεται, είναι γοητευμένη από αυτόν. Μία σπονδυλωτή αφήγηση με επίκεντρο τη γυναίκα.

Ο Vittorio de Sica έγινε παγκοσμίως γνωστός με την ταινία του «Κλέφτης ποδηλάτων» (1948), με την οποία κέρδισε ένα ειδικό Όσκαρ, πριν η Ακαδημία να του απομείνει το Όσκαρ για την καλύτερη ξένη ταινία. Το 1960 η Αμερικανίδα ηθοποιός Shirley MacLaine ήταν ήδη μία σταρ του Χόλιγουντ, ήταν αρκετά δυνατή, ως μία διασημότητα. Μετά από το «Gambit» (1966), αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Ιταλό σκηνοθέτη, όπου θα υπήρχαν επτά ιστορίες για γυναίκες. Αυτή θα έπαιζε και στις επτά.

Σύμφωνα με την ίδια, όπως ανέφερε σε φίλους της, ήταν η επιλογή της να συνεργαστεί με τον de Sica, ήξερε ότι αρκετές φτασμένες σταρ ήθελαν να πάρουν τη θέση της. Έγινε το κεντρικό πρόσωπο στο «Επτά φορές γυναίκα» (1967). Δεν ήταν εύκολο να παίξει επτά διαφορετικά πρόσωπα, επτά διαφορετικούς χαρακτήρες, να μπει μέσα σε επτά διαφορετικούς ρόλους και να αποδώσει την ψυχολογία τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήξερε ότι ο de Sica έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στον ψυχολογικό τομέα της αφήγησης, στο μπόλιασμά της με το κοινωνικό φορτίο. Αυτή ήταν άλλωστε η διαφορά του με τους άλλους σκηνοθέτες του ιταλικού νεορεαλισμού. Του άρεσε να τραβά τις μικρές δράσεις και να αφήνει στους θεατές να αποκαλύπτουν το ουσιαστικό.

Η ταινία γυρίστηκε στην Αμερική το 1967, αλλά για ένα χρόνο δε βρήκε διανομή στους αγγλικούς κινηματογράφους, επειδή είχε χαρακτηριστεί ως ακατάλληλη. Οι κριτικοί την υποτίμησαν, θεωρώντας ότι η αφήγησή της ήταν μικρότερης αξίας από αυτή που ήταν στην πραγματικότητα. Το 1986 βγήκε σε βίντεο και ανέβηκε στο νούμερο 15 στις προτιμήσεις στην Αγγλία. Ποτέ δεν τυπώθηκε σε dvd.

Έχουμε να κάνουμε με μία ευφυή κωμωδία ηθών που κριτικάρει αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι αναγκαστικά στην Ιταλία ή τις ΗΠΑ. Ο de Sica κάνει ένα σπουδαίο έργο όπου καλεί το θεατή να γίνει συνδημιουργός σε αυτό το κείμενο που θα παραχθεί σε δεύτερο χρόνο, μετά την προβολή, έτσι ώστε η ταινία να έχει μία διάρκεια και μία διαχρονικότητα. Δεν είχε άδικο. Η προβολή της αυτό το καλοκαίρι αποδεικνύει ότι το εγχείρημά του πέτυχε.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος (Αθηνόραμα)

Κάθε ρόλος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των ’60s στερεοτύπων περί της γυναικείας συμπεριφοράς (υστερική, πουριτανή, τρελή κ.λπ. ) ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Ο Ντε Σίκα σκηνοθετεί με απαράμιλλο στιλ μια (επί επτά! ) σπαρταριστή μάχη των δύο φύλων, όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αλλά άνθρωποι που εγκλωβίζονται μεταξύ σεξουαλικών παρορμήσεων και ηθικής ώσπου να αποφασίσουν αν θα παραδοθούν στα συναισθήματά τους… Περισσότερα

Κριτική Μανώλης Κρανάκης (flix.gr)

Καμία ιστορία δεν είναι συναρπαστική ή αξιομνημόνευτη από μόνη της (κάποιες, όπως αυτή με τη διερμηνέα ή αυτή με τις αυτοκτονίες είναι εντελώς παρωχημένες και «εύκολες» στην κριτική τους), αλλά όλες μαζί μεταφέρουν το πνεύμα της εποχής, ένα μείγμα από πολιτική και κοινωνική σάτιρα, φεμινιστικό μπρίο και χαριτωμένο σινεμά για το θεατή που δεν είναι καθόλου σίγουρο τι (του) λέει μισό αιώνα μετά… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Προσωπικά, διασκέδασα με τους ιλαρούς και παράνομους εραστές που αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν ταυτόχρονα (ο μεγάλος Άλαν Άρκιν στο μεγάλο του «μπαμ», την εποχή του «Έρχονται οι Ρώσοι» και του η «Καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός») και με το μαγικό βλέμμα του Πίτερ Σέλερς ως «καμάκι» στην απελπισμένη χήρα στο επεισόδιο της κηδείας… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (myfilm.gr)

Πέραν του ανυπέρβλητου κωμικού και δραματικού ταλέντου της Σίρλεϊ Μακ Λέιν, που αποζημιώνει ολοκληρωτικά το θεατή, μέσα από τις επτά ιστορίες που έχουν ως αντικείμενο τον ευαίσθητο και δυναμικό ταυτόχρονα, αλλά απροσδιόριστο και ευμετάβλητο χαρακτήρα της γυναίκας, ο Βιτόριο Ντε Σίκα σχολιάζει και σατιρίζει (το 1967 μη το ξεχνάμε αυτό) και την κοινωνία γενικότερα.. Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Φυσικά, η ΜακΛέιν είναι σκέτη απόλαυση και σολάρει με απίστευτο κέφι, ειδικά ως Εύα, στην ιστορία με το πανάκριβο μοντελάκι που αντίζηλές της κοπιάρουν για να φορέσουν στην ίδια πρεμιέρα της opera. Ενίοτε ξενίζει το ευρωπαϊκό background και η απόπειρα της παραγωγής να προσεγγίσει επίπεδα χολιγουντιανού φιλμ, δημιουργώντας ένα φιλμικό αξιοπερίεργο (σχεδόν)… κοντοχωριανής αισθητικής, με ένα κάρο από διάσημους ρολίστες σε μικρές, χαρακτηριστικές εμφανίσεις, που όμως ποτέ δεν ξεπερνούν τη λάμψη της ΜακΛέιν. Στην τελική, το «Επτά Φορές Γυναίκα» μοιάζει να προβάλλει περισσότερο τις ανδρικές φαντασιώσεις της εποχής για το πώς θα έπρεπε να είναι η γυναίκα, με την εικόνα του σεξουαλικού «εργαλείου» να μοιάζει ως η πιο… ιδανική. Αλλά, είπαμε, πρόκειται για έργο ξεπερασμένο (αν και ευχάριστο). Όπως και πολλές από τις αντιλήψεις του ‘60. Αξίζει αναφοράς το μουσικό μοτίβο (σε θαρραλέα ποσότητα variations) του Ριζ Ορτολάνι… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Αποστολίδης (filmboy.gr)

Ανάλαφρος, αστείος, διασκεδαστικός όσο και σατυρικός αλλά και ενίοτε αιχμηρά καυστικός, ο De Sica δεν ξεχνά το βαρύ νεορεαλιστικό του παρελθόν. Έτσι ενώ περιπαίζει κωμικά και σατιρίζει εκλεπτυσμένα την γυναικεία φύση και την αέναη κόντρα των δυο φίλων, όποτε βρίσκει ευκαιρία καυτηριάζει τα μικροαστικά ήθη και πάθη, ενώ ρίχνει και βέλη προς την πλουτοκρατία… Περισσότερα

ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΑ

(WOMAN TIMES SEVEN)

Σκηνοθεσία: Vittorio De Sica

Σενάριο: Cesare Zavattini

Φωτογραφία: Christian Matras

Μοντάζ: Teddy Darvas, Victoria Mercanton

Μουσική: Riz Ortolani

Παραγωγοί: Arthur Cohn

Παίζουν: Shirley MacLaine (Πολέτ/Μαρία Τερέζα/Λίντα/Έντιθ/Εβ Μίνου/Μαρί/Ζαν), Peter Sellers (Ζαν), Elspeth March (Ανέτ), Rossano Brazzi (Τζιόρτζιο), Laurence Badie (πόρνη), Judith Magre (Μπίτερ Τέρτι), Catherine Samie (Ζανίν), Robert Duranton (Ντίντι), Vittorio Gassman (Σένσι), Clinton Greyn (ΜακΚόρμακ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία

Έτος παραγωγής: 1967

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 109΄

Είδος: κωμωδία, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 17/8/2017

Εταιρεία διανομής: Bibliotheque.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών